Jedynka najlepsza w Nysie

Przepis jest prosty. Wystarczy znaleźć ucznia, rozbudzić w nim chęć grania w szachy, a potem chuchać i dmuchać. Dbać, by nie zapomniał o treningu, ale nie namolnie, bo znienawidzi; serwować wiedzę, ale każdemu inaczej, by się nie zniechęcił; dawać wygrywać, by poczuł radość zwyciężania, ale nie przekroczyć granicy, po której uwierzy w boską moc i przestanie trenować. Potem już można usiąść i spokojnie czekać, aż zacznie zdobywać medale.

Tak to mniej więcej zaczęli swą drogę na szczyt uczniowie pięciu szkół powiatu nyskiego, którzy 29 października zasiedli w sali SP nr 3, by wyłonić mistrza.
Nie było faworyta. Jakiejś jednej szkoły, która zdecydowanie górowałaby kategoriami i doświadczeniem. No, może połowa ekipy SP nr 3, czyli bracia Skirzewscy, ze względu na staż. III kategorię miał jeszcze Maciej Wilman z Dieca. W przytłaczającej większości drużyny wypełniał element dziecięcy typu amatorskiego, młody lub bardzo młody.
W nyskich szachach następuje zmiana pokoleniowa. Starcy z VII klas grać już nie mogli, a że przyroda nie znosi próżni, ich miejsce zajęły dzieci. I jak to dzieci, zagrały ambitnie i żywiołowo. W sumie, to co ma przeciwstawić taki pierwszaczek doświadczonemu szóstoklasiście? Przecież nie rozwagę i opanowanie. Tak więc drużyny w większości stanowił jakiś heros na pierwszej desce, wiodący w bój wesołą czeredkę maluchów. No, może czasem smutną, po przegranej, ale jednak częściej wesołą.
Szachy to trudna gra, ale można grać już po chwili, już po opanowaniu ruchów. Dlatego nawet początkujący może próbować swych sił i zapodać mata szewskiego. I... czasem się udaje! A każdy punkt na wagę złota, wszak drużyna składa się zaledwie z czterech graczy (w tym jednej dziewczyny). Ktoś te punkty musi zdobywać. Nieważne jak.
Mnie najbardziej ciekawiły partie, w których wielki (nie umiejętnościami, ale gabarytami) szachista grał z małym. Śmieszne to, gdy pierwszaczek podchodzi do stolika na drewnianych nogach, kuli się przywalony ciężarem wzroku przeciwnika, szuka ręki mamy. A ta drży gdzieś w kącie, bo szachowo nic już nie pomoże. W boksie to by było starcie kategorii muszej z ciężką. Całe życie czuł, że dorośli to mądrość i potęga, a teraz ma na takiego podnieść rękę. A właściwie rączkę. No więc podnosi tę rączkę. Najpierw do wątłego powitania, potem do pierwszych, niepewnych ruchów. Ale czas upływa, a tu nic strasznego się nie dzieje. Konie skaczą tak jak na treningu, król idzie tam, gdzie mu kazano. Wielki nie wygrał od razu, może da się z takim walczyć? Strach zamienia się w skupienie. Bezładnie latające jeszcze przed chwilą oczy bystro omiatają linie i przekątne. Rączka czasem zapomni wcisnąć zegar, ale... duży przypomni! Z biegiem czasu zdenerwowanie magicznie przemieszcza się z małego na dużego. To duży zaczyna czuć presję. Dla niego przegrana oznacza koniec świata albo drwiny kolegów (zdecydowanie wolałby to pierwsze). I czasem dochodzi do sensacji, wszak nikt nie jest nieomylny. Jaka piękna jest wtedy radość maluszka. Cieszy się z nim cały świat.
Każda drużyna chciała wskoczyć na podium, ale to nie jest z gumy. Przy tak wyrównanym składzie i krótkim dystansie jeden mecz, jedna pomyłka decydują o być albo nie być. Dwie drużyny - SP nr 1 i SP nr 3 - zgromadziły po 6 punktów i obie jadą na finał wojewódzki. Podium wypełniła jeszcze szkoła diecezjalna, a SP nr 10 i Goświnowice na medale będą musiały jeszcze poczekać. Szczerze życzę im ich już w przyszłym roku, bo brak nagrody za pracę jest amoralny i zniechęcający. Prawdziwi sportowcy nie przejmują się chwilową pustką w gablotce z medalami i trenują mocniej. Słyszycie?

1. SP nr 1 Nysa 6 pkt.
2. SP nr 3 Nysa 6 pkt.
3. Diecezjalna SP Nysa 4 pkt.
4. SP nr 10 Nysa 3 pkt.
5. SP Goświnowice 1 pkt.

Konrad Szcześniak