Kazanie ks. prałata Mikołaja Mroza podczas mszy pogrzebowej Janusza Sanockiego

W sobotę podczas mszy pogrzebowej śp. Janusza Sanockiego, kazanie wygłosił ks. prałat Mikołaj Mróz. Podkreślił, że to jest ostatnie kazanie zmarłego, ale też Jego ostatnie słowa, które chce przekazać w imieniu śp. Janusza.

Drodzy w smutku pogrążeni 

Można powiedzieć paradoksalnie, śmierć jest nauczycielką życia. Jest takie stare przysłowie, cokolwiek czynisz, czyń rozsądnie i pamiętaj o swoim końcu. I dzisiaj tu, u trumny śp. Janusza wsłuchujemy się w kategoryczne, zdecydowane słowa świętego Pawła: "Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie. Jeżeli żyjemy, żyjemy dla Pana. Jeżeli umieramy, umieramy dla Pana". My nie żyjemy dla siebie. Żyć dla siebie, to jest egoizm, my zawsze żyjemy dla kogoś drugiego. Tak ontologicznie mówiąc, życie ludzkie nie jest wsobne, jest relacją dla drugiego. Tak pojmował swoje życie śp. Janusz. Czynił to konsekwentnie. Jego sposób poznawania prawdy był konsekwentny, ale czasami sposób realizowania tej prawdy w życiu był jak u harcowników. Ale miał rację! Ale miał rację! 

Nikt z nas nie żyje dla siebie, nikt nie umiera dla siebie. To jest jego ostatnie kazanie i chce nam coś powiedzieć za moim pośrednictwem, bo dużo rozmawialiśmy, jeszcze niecały miesiąc temu był u mnie. I dzisiaj, to krótkie czytanie ze św. Pawła, kończy się tak: "Wszyscy bowiem staniemy przed trybunałem Boga, napisane jest, że przede mną klęknie wszelkie kolano i każdy język wielbić będzie Boga, tak więc każdy z nas sam o sobie zda Bogu relację. Tak, śmierć jest nauczycielką życia. Dzisiejsza ewangelia, przepiękna, mówi nam o śmierci i o zmartwychwstaniu. Pan Jezus specjalnie spóźnił się na pogrzeb swojego przyjaciela Łazarza. Miał w tym swój cel, ale mieli o to do niego pretensje - Panie gdybyś tu był, mój brat nie umarłby - powiedziała Marta. On jej odparł, że twój brat zmartwychwstanie, ale czy w to wierzysz? Wierzę - odpowiedziała. Wtedy Jezus mówi, ja jestem zmartwychwstaniem i życiem, kto we mnie wierzy będzie żył na wieki. 

Tak wierzono w początkach chrześcijaństwa i tak jest i dzisiaj. Pan Jezus stoi u grobu śp. Janusza, takie było jego wyznanie, tak wierzył i w tej swojej wierze, nie żyjąc dla siebie i nie umierając dla siebie, tylko dla nas, społeczności. 

Śp. Janusz był zwierzęciem na wskroś politycznym, Arystotelesowskim zoon politicon, zwierzęciem na wskroś politycznym i na wskroś zorientowanym na to, co jest najważniejsze w życiu społecznym, czyli politycznym, na to, że obywatel jest suwerenem, że obywatel jest źródłem wszelkich praw, ale też obowiązków. Dlatego czasami jego eventy spotykały się z niezrozumieniem, jak choćby to, kiedy zmagał się z barierami w urzędzie wojewódzkim w Opolu.

Wielu pamięta, że śp. Janusz organizował konferencje wychowawcze dla nauczycieli, szukając jakiegoś systemu wychowawczego, bo szkoła to nie tylko dwa razy dwa. Szkoła ma wychowywać, a nauczyciel ma być mistrzem, autorytetem dla uczniów, a więc musi być jakiś system wartości. I to wartości niezależnych, wartości które poznaje nasz rozum. Tą wartością jest prawda!
Nie mogę słuchać, kiedy profesor, fachowiec w danej dziedzinie mówi, że mu się coś wydaje. Jemu nie może się wydawać, on jest naukowcem, który powinien powiedzieć jak wygląda prawda, a nie co mu się wydaje. Może dlatego polskie uczelnie znalazły się na samym dnie rankingu uczelni, łącznie z szacowną Jagiellonką. Pan Janusz to czuł, pan Janusz to wiedział. On o tym wiedział, że stara zasada antropologiczna, z czasów greckich, powiada - działanie wypływa z istoty działającego, tak jak ukształtowany jest działający, takie będzie jego działanie. Jeżeli ktoś cuchnie, to wszystko co mówi śmierdzi, bo tak jest ukształtowane jego sumienie.

Panie Januszu oto stajemy dzisiaj u Pana grobu i staje z nami Jezus. I ten Pan Jezus zmartwychwstały mówi do nas "Jam jest zmartwychwstaniem i życiem, kto we mnie wierzy, choćby i umarł, będzie żył na wieki. Wierzysz w to? Wierzysz w to? Dzisiejsza modlitwa mszalna mówi - prośmy o to, żeby zmarły Janusz ujrzał Pana Boga twarzą w twarz, tak jak my kiedyś ujrzymy Pana Boga twarzą w twarz...