Boją się, że stracą życie. Gmina dała im plandekę 

Plandeka do przykrycia dziurawego dachu, to cała pomoc jaką otrzymało niepełnosprawne małżeństwo z Hajduk Nyskich. O ludziach mieszkających w zrujnowanym domu z dziurawym dachem pisaliśmy rok temu. Gmina się nimi nie interesuje, bo są właścicielami lokalu, a więc żadna pomoc im się nie należy. 

Dorota i Józef Dylongowie od urodzenia są niepełnosprawni. Żyją z renty i pomocy społecznej, co pozwala im tylko na przeżycie. Ich przekleństwem jest mieszkanie w poniemieckim, rozpadającym się budynku. Lokal jest ich własnością. Składa się z kuchni i dwóch pokoi (toaleta jest na zewnątrz). Korzystają tylko z jednego pomieszczenia, bo w drugim zawalił się sufit. Nad nimi jest opuszczone, zrujnowane mieszkanie. Woda z dziurawego dachu leje się przez nie do Dylongów.  

- Boję się, że to się w końcu zawali na nas i zginiemy – mówi niepełnosprawna pani Dorota, której sytuację opisywaliśmy rok temu. Kobieta starała się wtedy o przydział gminnego lokalu mieszkalnego. Odmówiono jej, bo jest właścicielem mieszkania, a więc dla miasta jest „bogata”. Nie ważne, że jego stan jest tragiczny i zagraża ich bezpieczeństwu, do czego stwierdzenia nie trzeba być inspektorem nadzoru budowlanego. Nie trzeba dodawać, że żyjącego z renty niepełnosprawnego małżeństwa nie stać na remont. Nie poczuwają się też do tego właściciele pozostałych trzech mieszkań, które stoją puste. - Kiedy pada deszcz, to cała drżę ze strachu, że to się zawali. W nocy nie śpię, bo się boję. Modlę się, żeby nic się nam nie stało – mówi kobieta, która dodaje, że za każdym razem do środka przez dziurę w stropie sypie się gruz i leje woda.
Jedyną pomoc jaką otrzymali z gminy w ciągu minionego roku, jest plandeka, którą przykryto dziurawy dach. Dzisiaj z plandeki zostały strzępy, a woda nadal leje się do środka. 

Nikt nam nie chce pomóc. Pisałam do burmistrza, składałam wnioski do urzędu miasta, jedynie wpiera nas OPS, ale oni nie są w stanie pomóc nam w załatwieniu jakiegoś bezpiecznego lokum. Zaoferowali mi pobyt w noclegowni dla bezdomnych i chętnie byśmy się tam przenieśli, ale powiedziano nam, że możemy spędzić tam tylko jedną noc - mówi łamiącym się głosem, pani Dorota. Rok temu o sprawie informowaliśmy lokalną społeczność, opiekę społeczną i nadzór budowlany. Ten ostatni stwierdził, że budynek nie stanowi zagrożenia dla życia mieszkających w nim ludzi, obarczając za jego stan właścicieli.