Reportaż. Ruscy byli gorsi od Niemców

Edward wraz ze swoją rodziną przeżył wojnę. Z Soli (woj. śląskie) przyjechał jako dziecko do Bukowa (gm. Otmuchów) gdzie rozpoczął nowe życie. Nie było to łatwe, ponieważ jego matka wychowywała sama czwórkę dzieci, podczas gdy ojciec przebywał w niewoli. W wieku 6 lat skupiał się na pomocy matce oraz na tym, aby jego ojciec wrócił do domu.

Narodziny
Edward Kubica urodził się 22.07.1939 roku w Soli, jest to wieś położona na Śląsku, w powiecie żywieckim. W momencie wybuchu II wojny światowej miał zaledwie 6 tygodni. Edward miał trójkę rodzeństwa - Józefę, Annę oraz Teresę. Stanisław, ojciec Edwarda po wybuchu wojny w 1939 roku został powołany do wojska, a następnie w 1940 roku dostał się do niewoli i został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, miejscowość leży na południu Niemiec. Wrócił po 6 latach, w 1946 roku.

Przesiedlenie
Podczas II wojny światowej Niemcy objęli wieś akcją wysiedlania Polaków w ramach tzw. akcji Saybuch, która miała oczyścić region z Polaków i przygotować go pod niemiecką kolonizację. - W czasie pobytu w Soli, przez wioskę przeszedł front niemiecki. Niemcy atakowali dniami i nocami, niszcząc doszczętnie cały dorobek mieszkańców. Palili domy, rabowali. Następnie na te tereny dotarło wojsko ruskie. Oni byli gorsi. Nie da się tego opisać – wspominał Edward Kubica.

Ciężka podróż
Po pewnym czasie otrzymali wiadomość o możliwości przesiedlenia się na tereny zachodnie, czyli tzw. Ziemie Odzyskane. - Moja mama Barbara w trosce o nas, o rodzinę, sama z małymi dziećmi zdecydowała się na podróż. Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy i z 4 dzieci wyruszyła. Podróż z Soli trwała 6 tygodni. Naszą rodzinę przewożono w wagonie przeznaczonym do przewozu węgla. Po ciężkiej, męczącej i długiej drodze, dotarliśmy do Nysy. Przez 3 tygodnie spaliśmy na dworcu pod budami z papieru i dykty. W międzyczasie do Nysy dojechali nasi sąsiedzi z Soli, którzy zajęli się szukaniem dla nas nowego miejsca zamieszkania. Odwiedzali okoliczne wioski szukając odpowiedniej ziemi i domu, w którym będziemy mogli spokojnie i szczęśliwie żyć. I tak dotarliśmy do Bukowa – dodał Edward.

Towarzyszył nam strach
Ówczesny sołtys przydzielał rodzinom ziemię oraz domy. Edward wraz z matką i swoimi siostrami zamieszkał w domu, w którym również mieszkali Niemcy. - Dom był podzielony na dwie części, w których zamieszkały dwie rodziny. Niemcy w Bukowie mieszkali jeszcze przez rok zanim zostali wysiedleni na swoje tereny. Następnie dotarli w rejon Bukowa Rosjanie, którzy budzili ogromny strach wśród mieszańców. Pamiętam jak codziennie wieczorem szykowałem sobie ubranie i wkładałem pod łóżko na wypadek gdybyśmy musieli uciekać. To było straszne, ale jakoś musieliśmy z tym żyć – wspomina Edward.

Normalne życie
Edward chodził do szkoły podstawowej w Bukowie przez 3 lata, następnie przeniósł się do szkoły, do Kałkowa. - Do czasu powrotu ojca z niewoli niemieckiej, gdy miałem 6 lat pomagałem matce w obowiązkach domowych. Jako jedyny mężczyzna w domu pracowałem wraz z matką w polu. Dodatkowo pomagałem w pracy tamtejszym gospodarzom w zamian za chleb, ziemniaki czy też jajka. Dzięki temu nie mogliśmy narzekać na brak pożywienia – mówił. W 1946 roku Stanisław, ojciec Edwarda wyszedł z niewoli i udał się do Soli, ponieważ myślał, że jego rodzina tam mieszka. - Ojciec zaczął poszukiwania i dowiedział się, że mieszkamy w Bukowie. Nasza radość, gdy go zobaczyliśmy po tylu latach była nie do opisania. Od tamtej pory żyliśmy normalnie – dodał.

Co było dalej?
Edward, jako nastolatek podejmował się różnych prac. Pracował m.in. w otmuchowskiej cukrowni oraz przy produkcji dachówek. W 1960 roku do Bukowa przyjechała Anna, z okolic Limanowej, w poszukiwaniu pracy oraz do pomocy przy dzieciach u swojej siostry, która również mieszkała w Bukowie. Anna pracowała w miejscowej kawiarni i tam też się poznaliśmy. W 1968 roku wzięliśmy ślub i założyliśmy rodzinę. Doczekaliśmy się 4 dzieci, Marzeny, Sławka, Maćka oraz Violetty – mówił Edward. W 1977 roku zmarł Stanisław, ojciec Edwarda. Jedyny syn przejął wtedy gospodarstwo po rodzicach, którym zajmował się do 1993 roku. W tym roku także przeszedł na emeryturę. - Dwa lata później zmarła moja mama, która została pochowana w Bukowie – dodał Edward.

Zuzanna Kinder