Rok epidemii koronawirusa

W minionym tygodniu minął rok od momentu, gdy do naszego kraju dotarł koronawirus. Powiedzieć, że było to 12 niezwykle długich miesięcy to jakby nic nie powiedzieć, bo niemal każdy miesiąc przynosił nowe obostrzenia lub ich zmiany.

Zamykanie
Dokładnie 4 marca Ministerstwo Zdrowia poinformowało o pierwszym przypadku zachorowania na koronawirusa w Polsce. Pacjentem był mężczyzna, który po pokonaniu choroby trafił na oddział rehabilitacji osób po Covid-19 w Głuchołazach. Nikt jednak nie przypuszczał, jak dotarcie wirusa do naszego kraju zmieni rzeczywistość. Obostrzenia zostały bowiem wprowadzone 10 dni później - ogłoszenie przez premiera stanu zagrożenia epidemiologicznego i hasła, z którym żyjemy do dzisiaj „zamykanie”.
W pierwszej kolejności zaczęto odwoływać wszelkie imprezy masowe, a więc koncerty czy mecze. Już kilka tygodni później zaczęto informować, że nie odbędą się imprezy masowe zaplanowane w dłuższej perspektywie, a więc w maju i okresie letnim. 
14 marca zamknięto restauracje, które nie działają już ponad 200 dni. O ile restauracje mogą wydawać klientom jedzenie na wynos o tyle branża fitness unieruchomiona mniej więcej w tym samym czasie co gastronomia jest nieczynna do dzisiaj, za wyjątkiem basenów, które otwarto dwa tygodnie temu. W pierwszym rzucie obostrzeń zamknięto także galerie handlowe za wyjątkiem działających tam sklepów spożywczych, aptek i drogerii. Jeśli już jesteśmy przy zakupach to w pierwszych dniach lockdownu półki sklepowe z takimi artykułami jak mąka, makaron, czy… papier toaletowy świeciły pustkami. Ludzie po prostu nie wiedzieli co nas czeka, bo hasło „zostań w domu” działało na psychikę. Żeby wejść do sklepu trzeba było swoje odstać, bo ograniczano ilość klientów, którzy znajdowali się w środku w jednym momencie.

Maseczki
Galerie zaczęły ponownie działać tuż po majówce i taki stan trwał przez ponad pół roku. Zostały bowiem znowu zamknięte po świętach Bożego Narodzenia i uruchomione w lutym.
Jedna z najbardziej zaskakujących decyzji rządzących była ta o zamknięciu lasów, parków i placów zabaw. Na szczęście ten stan nie trwał długo. Zamykano jednak kolejne branże. Przez półtora miesiąca nie pracowali fryzjerzy i kosmetyczki. 
Symbolem trudnego czasu, który przeżywamy jest maseczka. Obowiązek ich noszenia w miejscach publicznych rząd wprowadził 16 kwietnia. Zostaliśmy (tymczasowo) zwolnieni z tego obowiązku pod koniec maja, ale tylko jeśli chodzi o otwarte przestrzenie, a więc np. ulice. Od października przywrócono obowiązek ich noszenia – bez tego „atrybutu” już nigdzie się nie ruszamy. Od niedawna nie wolno już zastępować maseczki szalikiem, apaszką, czy przyłbicą (przez prawie rok chroniły i nagle przestały?).

Zdalne
Osobnym rozdziałem „pandemicznego roku” jest to co kryje się pod słowem „zdalne”, a więc przede wszystkim nauczanie. Uczniowie przeszli na taki cykl nauki w marcu i nie wrócili już do szkół do czerwca 2020 roku. Świadectwa często odbierali dopiero we wrześniu, bo wówczas rząd pozwolił na stacjonarne nauczanie. Jak pamiętamy szybko się to zmieniło, bo już 24 października – ze względu na dużą liczbę zachorowań – uczniowie znowu zostali skazani na naukę przez internet, która trwa do dzisiaj. Pojawiają się sygnały, że w tym roku szkolnym uczniowie już nie zasiądą w ławkach szkolnych. Nie dotyczy to najmłodszych klas, które wróciły do szkół po feriach zimowych 18 stycznia. 
Nawet najlepiej prowadzone zdalne nauczanie nie zastąpi jednak bezpośredniego kontaktu z nauczycielem i kolegami oraz… ruchem, sportem tak ważnym dla młodych organizmów. Jakie konsekwencje dla zdrowia młodych ludzi będzie miało to, że wiele godzin dziennie spędzają przed komputerami?

Smutny listopad
19 września był tym dniem kiedy liczba zakażonych przekroczyła tysiąc. Ten najgorszy jak do tej pory okres – jesienna fala epidemii - trwał do początku grudnia. Najtragiczniejszymi do tej pory dniami były: 7 listopad kiedy podano, że liczba zakażeń osiągnęła rekord, prawie 28 tys. i 25 listopad kiedy odnotowano 674 ofiary wirusa.